YŌKO TAWADA’NIN DİSTOPİK ROMANI “TOKYO’NUN SON ÇOCUKLARI” NA EKOELEŞTİREL YAKLAŞIM

Yōko Tawada Japonya’da 11 Mart 2011 tarihinde yaşanılan Tōhoku depremi ve Fukushima Daiichi Nükleer Santral kazasından sonra edebiyat ile yapabileceklerinin gücünü sorgulayarak eserlerinde deprem felaket konularını defalarca ele almıştır. Bu çalışmada incelenecek Tokyo’nun Son Çocukları adlı roman Tawada’nın felaketten bölgesine yaptığı gezi sonrası yazdığı distopik bir romandır. Romanda ekolojik felaketler çevresel sorunlar neticesinde Japonya’da, özellikle sanayi ekonominin merkezi başkent Tokyo’da distopyaya sürüklenen yaşam vardır. romanı günümüz insanını sorunlara, nükleer radyasyon tehlikesine santrallerin medeniyetle ilişkisini sorgulamaya yönlendirir. 
 Derin ekoloji terimi filozof Arne Naess’ın 1973 yılında yayımladığı “Derin Ekoloji Hareketi: Bazı Felsefi Görüşler” başlıklı makalesinde ilk kez kullanılmıştır. ekolojinin temel ilkelerini sekiz maddede açıklayan Naess, formlarının zenginliği çeşitliliğini savunarak insan dışı varlıkların kendi içlerinde başlı başına birer değer olduğunu ifade eder. Çocukları’nda sadece insanın değil da değerinin vurgulanması tüm ağının parçası olarak betimlenmesi derin ilkeleri uyumludur. ba[lamda metni ekoeleştiri alanında ortaya çıkan “derin ekoloji” kavramı üzerinden incelenmiştir.